Mijn onhandigheid met het Aardse

Ik droomde afgelopen week dat ik hoogzwanger was en op het punt stond te gaan bevallen. En voor iemand die geen kinderwens heeft, is dat letterlijk een nachtmerrie. Dat was het ook. Ik wilde helemaal niet zwanger zijn en al helemaal niet bevallen maar het Moest.

Het moest er uit, het moest mijn bekken door, en ik wilde het niet. Ik wilde niet bevallen en ik wilde geen kind, ik wilde geen pijn en ik was zo bang. En het kind stierf ter plekke in mijn buik, en het idee een dood kind te moeten baren was een ultiem vreselijk gevoel. 

Dromen zijn symbolisch. Dromen kun je ook alleen zelf interpreteren en duiden, dat haal je niet uit een boekje. 

Ik schrok voor de 'bevalling' wakker en opgelucht betastte ik mijn buik of het wel echt een droom was. Ongelofelijk opgelucht…  In mijn droom ervaarde ik de symboliek van 'het kind' niet levend op aarde neerzetten, de angst om mijn potentie volledig levend op aarde neer te zetten. 

Ik denk dat iedereen weet van binnen wat zijn of haar organische doel is hier op aarde, je hoogste potentie, de intense roep. Sommigen weten dat gewoon, ze willen moeder worden bijvoorbeeld. Ik heb dat nooit gehad, maar ik voelde wel dat ik hele andere dingen hier op aarde wilde neerzetten. Ik wilde lesgeven, schrijven, dingen maken, raken, masseren en aanraken en wie weet wat er nog meer geboren wordt. Maar vooral vrij zijn, maar daar moet je je veilig voor voelen. De droom was niet voor niets.

Zo kwam ik er achter dat ik het Aardse altijd als een heel lastig stuk ervaar. Ik ben van nature niet goed met de Aarde verbonden en moederschap dat staat voor mij echt voor een Heel Aardse verantwoordelijkheid. Niet dat ik dat niet zou kunnen, maar het is niet mijn verlangen.

Ik ben daarbij ook niet erg 'verzorgend', het is al heel wat dat ik mijn kamerplanten water geef en aan een kat heb ik ook wel genoeg. Dat is wel wat overdreven, natuurlijk kan ik iets of iemand verzorgen en dat doe ik ook wanneer dit helemaal uit mijn hart komt. Maar ik houd er wel van als verder alles zichzelf goed kan redden. Daarom geef ik graag les, ik leg graag de dingen uit zodat de ander het vervolgens zelf kan doen.

Dat onhandige met het Aardse heb ik mijn leven lang al, alleen was dat vroeger veel erger. Pas toen ik me ging verdiepen in lichaamswerk en daarin ook ging lesgeven kwam er een grote verschuiving.

Ik ben ook echt de enige niet. Ik had ook net als ik zelf enorme ‘kneuzen’ in de klas die niet met een bal overweg konden (ik ben bang voor de bal, krijg m altijd tegen mijn kop, frisbees dito). Of schoolgym, dat je wel kan janken als de zaal vol toestellen staat. Of dat je moet slagballen met hindernissen, je niet in staat bent die bal te raken, je helemaal blokkeert als je over zo’n bok moet springen. Dat je komt aanrennen en dan tot stilstand komt meestal tegen de bok aan knallen ipv eroverheen als een hinde.

Bij mij is er best een heleboel ‘Dys’, dyspraxie, dyscalculie en ik weet niet wat er nog meer ‘Dys’ is maar allemachtig wat vond ik het allemaal lastig. Alles wat je met je lijf moest doen, rennen, spelletjes, sportdagen, stoeien, handballen, over dingen heen springen, trampolines, lomp en grof gedrag, jongens die altijd maar moesten stompen en schoppen, competitie, rot op!

Bij mij gingen alleen de dingen die je gewoon rechtuit kon doen: wedstrijdzwemmen, gewoon op een recht pad fietsen en liefst niet iets met hindernissen, hobbels en kuilen en gedoe en ik wilde lekker met rust gelaten worden met mijn boeken en knutselwerken en muziek en lekker zelf spelen.

En voor de omgeving echt wel lastig. Mijn ouders probeerden mij dan op Ski-les te krijgen, nou als Iets niet lukt als je zo in elkaar zit als ik, dan is dat wel met iets onder je voeten gebonden van hindernissen af moeten of een Ski-lift hanteren. Rechtuit ging wel aardig, houterig, maar oké. Dat was voor hen helemaal niet leuk natuurlijk en dat voelde ik ook wel, je hoort mensen toch een beetje geïrriteerd zuchten of ik werd uitgelachen al voor ik met iets begon.  Mijn zus en mijn vader die gingen dan samen hoog naar de top en ik dacht altijd al: wat lijkt het me heerlijk als je je Zo veilig voelt dat je dat gewoon Doet!

Of dat ik altijd maar als laatste werd gekozen met gym, herkenbaar? Wat een afwijzing is dat toch ook, doen ze dat nog steeds op scholen? Ik vind dat echt mishandeling van je ziel.

Dit klinkt allemaal wel heel kneuzerig natuurlijk, maar ik was zo onhandig in mezelf, ik voelde mijn lijf niet dus ik klapte altijd dicht als er iets grofstoffelijks moest gebeuren. Voor mij is het gewoon nooit makkelijk om zomaar leuk en spontaan op iets af te stappen waarbij je dingen moet bedienen die grof van materie zijn of dat je je heel veilig voelt om ergens zomaar in of op te stappen en het dan ook nog met enige behendigheid te bedienen. Leren fietsen, echt mijn vader moest me Dwingen, anders had ik het nu nog niet gekund. Autorijles leuk? Ja toen ik het eenmaal kon ja...

Ik moet altijd eerst heel goed kijken, dan verlam ik, dan ga ik het alsnog proberen en dan na tig keer oefenen (als niemand kijkt) dan kan ik het dan durf ik het naar buiten te brengen. En verdomd, dan kan ik het nog heel goed ook, soms.

Maar je zal mij niet op een skateboard of skeelers tegenkomen.

Zo kon ik met bewondering naar mijn zus kijken die al flikflakkend achterover het water in dook of een radslag deed, of mijn vriend die op zijn surfplank stapte en gewoon ging alsof het niks was en ook nog capriolen uithalen ermee. Of mensen die überhaubt in het Chinees Staatscircus terecht komen.

Ik keek toe en diep van binnen dacht ik vooral: voelde Ik mij maar zo Veilig om dat ook te kunnen. Ik wilde wel maar ik kreeg het niet voor elkaar lijf en hoofd en hart met elkaar te verbinden als iets dat samenwerkt. Allemaal losse delen en me daar heel ongemakkelijk in voelen. Selffulfilling Prophecy ten top. Overal zocht ik veiligheid maar ik wist echt niet dat ik bij mezelf naar binnen moest daarvoor.

Mijn lijf bewonen dat deed ik denk zeker tot mijn 35^ste niet. Met alle gevolgen van dien: ik voelde mezelf niet maar ik voelde anderen des te goed. Ik had geen idee van mijn eigen begrenzing daarin.

Tot ik me meer ging verdiepen in lichaamswerk, lesgeven en alles wat maar met dat Lijf te maken heeft gaan voelen en bestuderen.

Ik ben nu eenmaal meer verbonden met alles wat geestelijk en spiritueel is, met de verhalen en de beelden. Ik kan binnen no time iets doorzien, bedenken, verbinden en kan me heel gemakkelijk verbinden met alles wat in de hogere regionen zit. En dat aarden, dat vraagt wel dat ik letterlijk in mezelf indaal. En dat ik iets geboren kan laten worden.

Daarom doe ik elke dag braaf mijn eigen lichaamswerk, mediteren, Do-In. Anders wordt het echt niets kan ik je zeggen. Dan word ik rommelig, stoot ik mijn tenen en ga ik almaar nadenken.

Ik ben onlangs een paar weken in de leer gegaan bij een heuse Aikido Gevechtskunsten-Leraar-Meneer en wat ik daar heb geleerd dat was dat ik in een miliseconde kan transformeren naar klein en wankel, naar groot, ruim en solide. En helemaal niet hoef te vechten met die buitenwereld. Daar voelde ik me niet stom en onhandig als hij met me oefende in de Dojo en ik de oefeningen soms wel een uur lang niet onder de knie kreeg. Hij bekrachtigde me juist.

Mijn organische doel in dit leven is de veiligheid in mezelf te hervinden en me veilig genoeg te voelen dat ik bepaalde dingen gewoon niet Hoef, niet Wil en ook niet Doe en te wortelen in hetgeen ik hier kom doen en wat ik fijn vind, dus Vrij zijn. Joepie, ik mag er gewoon zijn. 

Dus ja ik ben best heel onhandig in het Aardse, maar ik kan ermee leven.

Marise

• Vorige